Բոլորս չգիտակցված եսասերներ ենք... Նամակ Մարդուն ...

                                                     
                                         
                                                       
                                                                  Ներածություն

Այսօր լսելով եսասեր բառը անմիջապես բացասական զգացողություններ ենք ունենում:Քչերն են հասկացել,որ յուրաքանչյուրս մեր ներսում չգիտակցված եսասերներ ենք:
- Եկեք եսասեր բառին նայենք մի այլ անկյունից,տեսնենք նրան ոչ թե բացասական կերպարով,այլ այնպես ինչպես այն կա իրականում:
Իսկ նրա իրականությունը յուրաքանչյուրս ենք:Ինչպես բոլորս ծարավում ենք,ինչպես սիրում ենք,ինչպես շնչում ենք,ինչպես հարմարվում ենք ամե՜ն ինչի,այնպես էլ եսասեր ենք:
Այո-այո այս բոլորը իրարից առանձին-առանձին բայց սե՜րտ կապված են եսասիրության հետ:
- Ես ինքս այս օրինակը կվերցնեմ ինձ վրա,որ ո՜չ ոք չնեղանա:
Բայց փորձեք այն ինչ կգրեմ,այն օրինակները,որ կներկայացնեմ վերցրեք ինքներդ ձեր վրա:
                                                                    . . .
Ես սիրում եմ նրան,սիրում եմ այնքան շատ,որ անգամ մոռացել եմ ինձ սիրել:
Դու այնքա՜ն գեղեցիկ ես,քո աչքերն այնքա՜ն նուրբ են,որ չեմ կարողանում աչքերս կտրել քեզանից:Չեկ կարողանում անգամ մի շունչ քաշել ՝
Վախենում եմ աչքերս թարթել ՝
Վախենում եմ ու գիտես ինչու,որովհետև չեմ ցանկանում անգամ այդ փոքրիկ վարկյանի մեջ չտեսնել աչքերդ:
- Ես անյքան եմ սիրում քեզ,որ պատրաստ եմ աղոթել անդադար,որ պատրաստ եմ ամեն վարկյան Աստծուց խնդրել,որ մի՜շտ լինենք միասին,որովհետև ես քեզ սիրում եմ և դա ամենաքիչն է ինչ սիրտս կարող է զգալ,ամենաքիչն է ինչ հոգիս կարող է զգալ:
- Քիչ է ՝
Քիչ է դա ինձ համար,ես ավելին եմ ուզում:Ես ուզում եմ,որ միշտ լինեմ կողքիդ,որպեսզի անվե՜րջ զգամ ներկայությունդ,ուզում եմ անվերջ հպվել ձեռքովս քո նու՜րբ երեսին:
Ուզում եմ ձեռքդ բաց չթողնել:
- Գիտես այն փոքրիկ ժպիտն անգամ,որ տալիս ես ինձ դա  մի մե՜ծ աշխարհ է ինձ համար՝ Բայց իրականում այդ մեծ աշխարհն էլ այնքա՜ն փոքր է:
Մեծ աշխարհրներն էլ են մեծանում ՝ այ հենց այդպես ցանկանում եմ մեծանա մեր սերը:
- Ես գիտեմ սիրելիս,դու էլ ինձ նման ուրախ ես,երբ ուրախ եմ,տխուր ես,երբ տխուր եմ,որովհետեև ցանկանում ես ուրախ լինեմ,որ դու նույնպես ուրախ լինես:Դու էլ ինձ նման կարոտում ես,որ հեռու եմ քեզանից,կարոտում ես,որովհետև ուզում ես կողքիդ լինեմ,ուզում ես քեզ ամու՜ր սեղմեմ սրտիս,որ դու զգաս,թե՞ ինչպես է այն բաբախում ՝
- Բաբախում միայն քեզ համար:

Մենք նույնն ենք ՝
Երկուսս էլ սիրում ենք իրար և սա բավական է,որ աչք փակենք մնացած բոլո՜ր մտքերի վրա:
Երկուսս էլ ցանկանում ենք ձեռք-ձեռք բռնած շրջել:
- Ես սիրում եմ քեզ :
- Իսկ ես քեզ:
Մենք սիրում ենք մեզ սիրելիս,դու սիրում ես քեզ,ես սիրում եմ ինձ:

- Արի խաղաքարտերը բացենք,արի համոզվենք,որ դու իրականում քեզ ես սիրում,իսկ ես ինձ:
Ի՞նչ է չէիր սպասում:

Բոլորս սիրում ենք և էական չէ,թե՞ ինչի համար,էական չէ թե ինչքան:
Գիտեք մենք սիրում ենք նրան ՝
Դա վերացական,իսկ իրականում մենք սիրում ենք առաջին հերթին ինքներս մեզ:
Ցանկանում ենք լինել նրա հետ,որովհետև դա մեզ համար լավ է,դա մեզ համար հաճելի է:
Ցանկանում ենք գրկել նրան,որովհետև դա այնքա՜ն հաճելի է մեր սրտին :

Գիտեք ինչքան մեծ զգացողություն է առաջանում,երբ բռնում ես նրա ձեռքը ում սիրում ես ՝
Դուք բռնում եք նրա ձեռքը,որովհետև դա ձեզ համար հաճելի է:
Սիրում ենք նրան և լինում նրա հետ,ամե՜ն վարկյան ցանկանում տեսնել,որովհետև չտեսնելուց մենք մեզ վատ ենք զգում,սկսում ենք կարոտել նրան ՝
Բայց ախր այդ կարոտը տխրեցնում է մեզ ՝ հետևաբար մենք ուզում ենք նրան տեսնել,որ չտխրենք:
Մենք սիրում ենք նրան,որովհետև առաջին հերթին սիրում ենք ինքներս մեզ:

Ոչ ոք երբեք չէր սիրի ինչ-որ մեկին,եթե դա նրա համար վատ լիներ:
Երբեք ոչ ոք չէր բռնի նրա ձեռքը,եթե դա իրեն տհաճ լիներ:
Ոչ ոք չէր զբոսնի նրա հետ,ում հետ ինքը իրեն լավ չէր զգա:Ոչ ոք երբեք  զբոսնելուց չէր բռնի նրա ձեռքը,եթե դա իր համար դա վատ լիներ:
Երբեք չէինք ցանկանա տեսնել նրան,ով մեզ տհաճ է:
Եվ նորից ցանկանում եմ կրկնել ՝
Մենք սիրում ենք նրան,որովհետև առաջին հերթին սիրում ենք ինքներս մեզ:
 Անսովոր է,որ ես այսօր նկատել եմ դա բայց ՝
Յուրաքանչյուրս մեր ներսում ընդունենք դա,թե՞ ոչ՝
Բոլորս չգիտակցված եսասերներ ենք:

Յուրաքանչյուրն իրավունք ունի չնդունելու այս փաստը:
Սակայն դա ոչինչ չի փոխի:Հենզել Մանուչարյան

(18+) Մնա ծովափին ՝ ավազն այսօր տաք է: (ՄԱՍ 1)

Այսօր անսովոր շուտ էի արթնացել,անգամ արևից շուտ:Դեռ նոր էր երկինքը կապտում,դեռ նոր էր արևը իր ճառագայթները փռում երկնքում:Սառը մե՜ղմ քամին խաղում էր վարագույրիս հետ ՝ ծածանելով մերթ վերև մերթ ներքև:
Մի բաժակ սառը ջուր է պետք արթնանալու համար ՝ մտածեցի ես:Բաժակով ջուրը ձեռքիս մոտեցա պատշգամբիս:
 Ծովը այսօր հանգիստ է ինքս ինձ մտածելով խմում էի ջուրը:Անսովոր սառն էր օդը ՝ մեղմ քամին անցնում էր մարմնիս վրայով:
Հիանալի է ծովը առանց արևի,հիանալի են նրա ալիքները,որոնք ասես խաղում են ամպերի հետ:
Ամեն ինչ այնքա՜ն գեղեցիկ է թվում,ամեն ինչ այնքա՜ն խաղաղ է,այնքան լուռ է ամեն ինչ,որ անգամ լսվում էր  մի չքնա՜ղ ձայն ՝
Այդ ձայնը ավազը իր հետ տանող ալիքների հետ խառնված քարերի ձայնն է,որը ասես կռիվ է տալիս ծովի հետ,որ չմխրճվի նրա ալիքների տակ:
- Վե՛րջ պետք է գնամ վայելելու անարև ծովի ջուրը,պետք է գնամ վայելելու սառը գիշերից հետո մնացած սա՜ռը ծովը:
Այս մտքիս վրա լսվեց դռան թակոցը ՝
 - Բացեցի դուռը,իսկ դռնից այն կողմ հարևանությամբ հանգստացող մի աղջիկ էր:
- Կներեք,որ անհանգստացնում եմ ձեզ,ես չէի մտածի,որ դուք արթուն եք,ուղղակի պատշգամբիցս ծովն էի վայլեում և ձեզ նկատեցի:Ուզում եմ գնալ ծով կմիանա՞ք:
Եվ ես առանց երկար մտածելու չմերժեցի այդ գեղեցկուհու առաջարկը:
- Միայն մեկ րոպե սպասեք սրբիչս վերցնեմ:
Նա ձայն չհանեց ՝ ուղղակի գեղեցիկ ժպիտով ճանապարհեց ինձ:
-Դե ինչ գնացինք ՝ վերդառնալով ասացի ես:
Քայլում էինք լուռ և չգիտեմ ինչ ցանկություն էր առաջացել իմ մոտ բռնելու նրա ձեռքը.
-Ախր մենք անծանոթ ենք:
Հանկարծ նա այնպիսի մի գեղեցիկ հայացք նետեց վրաս,որ ասես թե նա կարդաց իմ միտքը:
-Գեղեցիկ են աչքերդ . ասացի ես:
Նա կրկին լռեց,սակայն այնպիսի հայացքով,որը չէի փոխի հազա՜ր բառի հետ:
-Վաղու՞ց ես այստեղ :
- Ոչ՝ երեք օր :Պատասխանս հստակ էր:
ճանապարհին երկա՜ր զրույցի բռնված անգամ չնկատեցի,որ հասել ենք ափ,որ նա արդեն սրբիչն է փռում սառը ավազին:
Թույլ տուր օգնեմ . ասաց նա և վերցրեց սրբիչս հարմարեցրեց կիպ իր սրբիչին:
հանեց հագուստն ու վազեց դեպի ծովը:
Նա այքան գեղեցիկ է ծովում,նրա մազերը փռվել կապույտ ջրի վրա իսկ նրա կանաչ աչքերը չեն հեռանում աչքերիցս:Կապույտն ծովն ու նրա կանաչ աչքերը ձուլվել են միմյանց:
-Հանկարծ նա ձեռքով արեց,իսկ ես ՝ ես ինչպես կարող էի մերժել այդ չքնաղ էակին:
Մոտեցա ջրին և դանդաղ քայլերով հասա դեպի այդ գեղեցկուհին:Գեղեցիկ են ձուլվել նրա մարմինն ու ջուրը:
- Մենք լողում էինք մոռացած ամենքին:
Արդեն երևում էին արևի առաջին ճառագայթները:
Տեսնում ե՞ս մենք ենք առաջինը դիմավորում արևը ՝ ասաց նա .
- Տու՛ր ձեռքդ ՝ կիսահրամայական տոնով ասացի նրան: Այլևս չէի կարող այդ ցանկությունը ներսս պահել: Հանկարծ ձեռքիս ափին զգացի նրա ձեռքի ջերմությունը:
Նա կրկին իր գեղեցիկ հայացքը նետեց իմ աչքերին:
Ալևս չէի կարող աչքերս հեռացնել նրա աչքերից,այլևս ուժ չունեի չտեսնելու նրա արև աչքերը:
- Դուրս գանք,արդեն արևն դուրս է եկել:Գնանք և վայելենք այն:
Եվ ձեռք ձեռք բռնած դուրս եկանք ծովիցմնա պառկեց արդեն տաքացած ավազին և ինձ հրավիրեց իր կողքը:Ես արդեն չէի կարող ուղղակի պառկել նրա կողքը,արդեն ձեռքս անզոր էր և չէր կարող չդիպչել նրա թաց մարմնին,չէր կարող չշոյել նրա նու՜րբ մարմինը:
Անզոր էին աչքերս դիմանալու նրա գեղեցիկ ժպիտին,անզոր էի ես դիմանալու համար նրա բույրին:
- Հանկարծ նա ձեռքով սրբեց երեսիս վրա մնացաց ջուրը և կամաց բայց հստակ ձայնով ասաց ՝
Սիրահարվեցի արևից տաքացած մարնիդ,սիրահարվեցի անվերջ աչքերիս մեջ նայող աչքերիդ,սիրահարվեցի քեզ:
- Բռնելով նրա նուրբ ձեռքը սկսեցի համբուրել նրան,սկսեցի վայելել այն գեղեցկությունը,որը միայն ինձ էր պատկանում:
- Իսկ եթե՞ մեզ տեսնեն:
Կարծես նրա հարցը մեզ պետք է ուղղեր դեպի նրա սենյակ ՝ բայց ես ասացի .
- Մնանք ծովափին ՝ ավազն այսօր տաք է:

- Նա կարծես չէր սիրում պատասխանել իմ հարցերին,նա սիրում էր խենթացնել ինձ իր հայացքով,նա սիրում էր,երբ ես անվերջ նրա աչքերն էի վայելում:

- Մնանք ՝ ասաց նա: Միայն թե գրկիր ինձ մրսում եմ:
Գրկեցի նրան և նա ամբո՜ղջ մարմնով հպվեց ինձ,թույլ տալով զգալ նրա ամենանուրբ մարմնական գեղեցկությունը:
Սկսեցի դանդա՜ղ շոյել նրա մարմինը,թողնելով նրան միայն գեղեցիկ զգացողություններ և ամենագեղեցիկն այն էր,որ նա պատասխանեց ինձ նույն կերպ:
Սկսեց համբուրել ՝ նրա նուրբ մատները խաղում էին մարմնիս վրա,նրա նուրբ շուրթերը գրկել էին շուրթերս,նրա վարսերը փռվել էին դեմքիս և թույլ էին տալիս վայելել նրա անու՜շ բույրը :
Եվ մեր մարմինները դարձան մեկ,ինչպես ծովն ու ամպը հասրակածին մոտ:
Ասես այլևս ոչինչ պետք չէր մեզ,այլևս չկար ոչինչ,որ կարող էր համեմատվլ այն զգացմունքի հետ,որը ծնվեց այս ափին:
- Գիտես ինչ չեմ մոռանա ամբո՜ղջ կյանքում ՝ նուրբ և կամաց ձայնով ասաց նա:
- Ի՞նչ . հարցրեցի ես :
- Չեմ մոռանա այն բառերը,որ ստիպեցին զգալ այս ամենը,զգալ և լինել բոլորից հեռու:Միայն ես և դու:
Գիտես ես առաջարկ ունեմ ՝
Արի Մնանք ծովափին ՝ ավազն այսօր տաք է ...

ՄԱՍ 1

Հենզել Մանուչարյան

Լսիր լռությունս ...

Լսիր լռությունս ՝
Լսիր չասված բառերս,փակիր աչքերդ ու տես սառած հոգիս,որը  քեզ է կարոտում,որը քեզնով է ապրում:
Լսիր այն չասված բառերը,որոնք սրտիս մեջ են խրվել այն պահից երբ քեզ հրաժեշտ տվեցի ձեռքս ամուր բռունցք արած,որ հանակարծ դուրս չգան սիրո այն բառերը,որ մի՜շտ քեզ համար են եղել,փակ աչքերով տես այն օրերը,երբ մենք ուղղակի զբոսնում էինք:

Իսկ հիմա ՝ հիմա դու իմ այս բառերից մի տխրի,քանի դեռ  արցունքն աչքիս մենակ եմ հիմա:
Քո աչքերն են անվերջ աչքերիս առաջ,քո բառերն են անվերջ իմ ականջներում:
Միթե՞ հեշտ է սիրելով սուտ հրաժեշտ տալը,միթե՞ հեշտ է պա՜րզ աչքերդ տեսնելը,միթե՜ սերը այս պատկերն ունի,միթե՞ մարդկային եսասիրութունը այսքա՜ն մեծ է,որ գետնով է տալիս մի ամբողջ կյանք:
Ա՜խ երանի,թե քիչ լինեյին այս հարցականները ՝
Գիտես ի՞նչ եմ ուզում .
-Ես միայն ուզում եմ փախչել ՝ փախչել այնտեղ,որտեղ սխալները դեռ արված չեն,այնտեղ որտեղ դեռ դու իմ կողքին նստած էիր,այնտեղ որտեղ սերը չի դարձել,այնտեղ որտեղ դեռ ոչ մի արցունք չկա:
Երանի լինեյի այնտեղ,որտեղ դեռ ոչ մի բառ ասված չէր:
Ես քեզ խոստանում եմ դու մենակ չես :Դու մենակ չես քանի դեռ հոգիս քեզ հետ է,քանի դեռ սիրտս քեզ հետ է,քանի դեռ բառերս միայն քո մասին են,քանի դեռ ես կամ,թեկուզ և այդքա՜ն հեռու եմ քեզնից:Դու մենակ չես քանի դեռ միտքս,քանի դեռ աչքերս քո համար են բացվում,քանի դեռ ես միայն քոնն եմ,թեկուզ և հեռվից մեկ ես այնքա՜ն մենակ եմ:
Ես մենակ եմ քանի դեռ սիրտդ կողքիս չէ,քանի դեռ բառերդ իմ համար չեն,քանի դեռ աչքերդ կարոտում եմ: Ես մենակ եմ,թեկուզ դու այդքա՜ն մոտ ես հոգուս:

Գիտես կան բառեր,որ ուղղակի արդեն դժվար են արտաբերվում,ինչպես խոնավացած հողը ինչքան էլ քամին ուժեղ լինի մեկ է վեր չի բարձրանա:Այդպես էլ սիրտս է խոնավացել,այդպես էլ աչքերիցս դուրս չեկած արցունքները լցվել են սիրտս:
Երբ ես սիրեցի քեզ դու տվեցիր ինձ շնչելու ուժ:
Իսկ երբ սիրեցինք միմյանց դու թողեցիր մեզ մենակ ՝ դու ես մեղավոր,որ ես այսօր քեզ եմ սիրում,դու ես մեղավոր,որ ես դեռ շնչում եմ ՝ ես դեռ քեզ սիրում եմ ամեն ապրածս օրվա հետ:
Դու մնացիր իմ երազներում,իսկ ես հավե՜րժ քո սրտում,չէ,որ ես խոստացել էի սիրել քեզ ինչ էլ որ լինի:Ես խոստացել էի ապրել քեզնով:
Մեկ,երկու և երեք ՝
Միթե՞ սերն այսքա՜ն կարճ է,միթե՞ արդեն հեռանալու ժամն է:Ասես անծանոթ մի հյուր էիր,ով ցավոք սրտիս տեղն էլ շփոթել:

Հիմա ժամն է եկել հրաժեշտ տալու միմյանց,ժամն է եկել նայել իրար աչճքերի,որպես օտար՝
Հիմա արդեն ժամն է կարոտելու մեր խոսքերը,հիմա ժամն է,որ դու լսես լռությունս :
Սիրելով գնում եմ և կարոտով ասում ՝
-Ես միայն ուզում եմ փախչել ՝ փախչել այնտեղ,որտեղ սխալները դեռ արված չեն ...
Հենզել Մանուչարյան

Ու քեզ նետեցի ծովը:

Քայլում եմ ծովափով ՝ ականջներս միայն դեպի ջրի խշշոցը,աչքերս հառած մայրամուտից կարմրած երկնքին:Ամպերը հելել են մեկը մյուսի շալակը,ինչպես թոռնիկը կթառեր պապի շալակը:
Գեղեցիկ են մայրամուտին ամպերը,գեղեցիկ են ջրի վրա պարող արևի շողերը,որոնք հետզհետե արևի հետ կորչում են ծովի հեռու՜ հատակին:Քայլում եմ ինքնամոռաց,քայլում արդեն կամա՜ց սառչող ջրի ափին ու ծովի ալիքները շոյում են ոտքերս մերթ առաջ գալով,մերթ հետ գնալով,ասես ձեռքերդ,որ շոյում էին մատներս:Հեռվից եկող քամին նու՜րբ շոյում է դեմքս,ինչպես մատներդ բարակ կշոյեն սիրածիդ դեմքը:
Բոլորից հեռացած ու բոլորից առանձին եկել եմ խոսելու ծովի հետ ՝
Միայն ծովն է,որ նման է ինձ ՝ անդադար աղմուկով իր,որ ոչ բոլորը կհասկանան :Նրա ձայնը մեկը կնդունի,որպես աղմուկ իսկ մյուսը,որպես հանգի՜ստ երաժշտություն:
Եվ ես այսօր մոռացած մտքերս հեռու՜ հեռվում,նորից եկել եմ պատմելու ջրին մի քանի խոսք անցյալից,որը թեկուզ հեռվում է մնացել,բայց քայլում է ներկայիս օրերում:Քայլում ստվերի նման,քայլում ու հանգիստ չի տալիս:Այսօր եկել եմ ջուրը նետելու այն բառերս,որը քեզ եմ տվել,այսօր ջուրը պետք է նետեմ սերս,այսօր քե՜զ պետք է ջուրը նետեմ ու մոռանամ քեզ հավետ:Թողեմ քեզ ջրին նվեր ու թող տանի նա քեզ հեռու՜ հեռու:
Բայց ախր ջուրն էլ է մեղկ,որ տանի այդ ներկայությունդ:Բայց այլ տարբերակ չկա,այսօր պետք է մենախոսեմ ջրի հետ ու քեզ խեղդեմ այնտեղ:Թողեմ քեզ նվեր:

-Եվ սկսեցի ես պատմությունս,երբ հանկարծ մի երեխա մոտեցավ և ասաց .
-Հիմա՜ր կմրսես :
ՈՒ նորից փախավ:
Դե ինչից սկսեմ ջուր ՝ այսօր քեզ պետք է պատմեմ այն գիշերը,որը մնաց սրտումս հավետ,այն ցերեկը,որը մնաց աչքերումս:Պետք է պատմեմ այն գարունը,որը ստվեր թողեց սրտիս մեջ,ցավոտ ստվեր բայց ես դրանից չդադարեցի սիրել գարունը:Նա ինձ սովորեցրեց սիրել,սովորեցրեց գնահատել,սովորեցրեց կորցնել բայց երբե՜ք չմոռանալ:
-Այ ինչպես դու կսիրես գարունը,երբ ցուրտ ձմեռից հետո ազատվում ես սառույցից,այդպես էլ ես սիրեցի նրան:
Ինչքանո՜վ սերն է գեղեցիկ,այնքան էլ գեղեցիկ է նրանից հետո մնացած հիշողությունները:Մարդ պետք է ուժ ունենա գտնել տգեղի մեջ գեղեցիկը :ՈՒ ես գտա մեր բաժանման մեջ գեղեցիկ մի անկյուն,որտեղ ես պառկած ՝ թեկուզ մի քիչ մենակ,թեկուզ մի քիչ կուչ եկած բայց գոհ այն ամենից ինչը ստիպեց լալ,ինչ ստիպեց տանջվել,ինչ ստիպեց վերջապես ոտքի կանգնել այդ նույն անկյունում:
Եվ նա զգաց իմ մարմնի ամբո՜ղջ ծանրությունը,նա զգաց այն մեծ սիրո կշիռը,որը թեև իրենից հետո,բայց մնացել էր սրտումս ՝ նա այդ կշիռը զգաց իր սրտի վրա բայց ուշ էր արդեն նա կորցրել էր այն սիրտը,որը որպես նվեր տվել էի իրեն:

Երկու հոգի չպետք է սիրեն իրար հավասար,նրանցից մեկը պետք է հարգանք ունենա այդ սերո հանդեպ,իսկ մյուսը սիրի սերը:
Ես դա մոռացել էի և պայքարում էի սիրել նրան այքան,որքան նա էի ինձ սիրում :Հենց այդտեղ էլ սխալվեցի ես:Սխալվեցի,որ նվիրեցի սեր,որից հետո ինձ մնաց մի քանի կաթիլ արցունք և մի հիշողություն,որով այսօր գլուխդ տանում եմ ջուր:

-Ամպերն արդեն փակել են արևը ու մի ամպ պա՜րզ երևաց աչքիս կնոջ դեմքով,որը հետզհետե ցրվում էր երկնքում,ինչպես դու իմ ներսում:խառնվեց աղջկա դեմքը մյուս ամպերին ու ես հասկացա,որ գողեցիկ դիմագծերովդ դու էլ փնտրեցիր ավելի լավին:
Ու հասկացա ե՜ս հիմարս,որ սիրուն դեմքով հաց չեն ուտում մեկ է այն պղտորվելու է:
-Մրսում եմ ջուր,իսկ դու տաք ես,արևը արդեն դանդա՜ղ իջնում է քո մեջ տեղը տալով լուսնին,որը դուրս է գալիս նորից քո միջից:Ա՜խ թե հարուստն ես հա՜:
Երանի ես էլ մի արև ու մի լուսին ունենայի ներսումս,որ ոչ խավար լիներ ներսս,ոչ էլ պայծառ:

Արդեն մթնեց ՝ ես վեր կացա,ուղղեցի տաբատս,մաքրեցի այն փոշին,որը հավաքվել էր տաբատիս վրա,նայեցի չքացած արևի վերջին շողերին ու նետեցի այն մատանին,որը քեզ նվեր էի պատրաստել:Նետեցի նրա հետ նաև քեզ:
Խոսեցի ծովի,արևի,ալիքների,քամու հետ ու քեզ նետեցի ծովը:
ԱՆՎԵՐԱԴԱՐՁ ...

Գժվել եմ մի քիչ ....

Խուլ են ականջներս,փակ են աչքերս,անշարժ են ձեռքերս:
Միայն միտքս ՝ միայն միտքս է,որ չեմ կարող կառավարել,միայն նա է այսօր ստիպում կրկին լսել,կրկին տեսնել,կրկին շարժվել:
Միտքն է միայն այն սանձարձակը,որ չի ենթարկվում ո՜չ մի խնդրանքի:
Ուզում եմ լռել,ոչ թե չխոսել այլ լռել կամ լռեցնել:Ուզում շնչել հանգիստ,ուզում եմ պառկել,ուզում եմ քայլել,ուզում եմ այլևս չմտածել:Ուզում եմ այլևս չզգամ քեզ իմ մտքում,որն այնքա՜ն իրական է ասես դու կողքիս ես:

Գիտես այլևս ուժ չունեմ անգամ մտածելու,ուժ չունեմ անգամ ինձ ստիպելու,որ չմտածեմ:
-Մի ցանկություն է ներսս տակնուվրա անում,ընդամենը մեկը,բայց անգամ այդ մեկն էլ բավական է,որ հոգնեմ,որ ջանամ բայց կրկի՝ն չկարողանամ:
Միտքն է միայն այն անհաղթահարելին,որ ինչ էլ անեմ մեկ է այն դեռ կա ու կմնա այքան ժամանակ մինչև շնչել չկարողանամ,մինչև մարմինս մոռանամ այս ծանր աշխարհում ու գնամ ՝ գնամ այնտեղ,որտեղից եկա:
Ծանր է,ծանր է այն որ չեմ կարող չմտածել և այդ ծանրությունը երկու անգամ ավելի է կշռում,երբ գիտակցում եմ,որ միտքս միայն քոնն է:
Դու ծանրացել ես մտքիս մեջ,ապրում ես այնտեղ ու փաթաթվել ես հոգուս պատերին,ինչպես մոլախոտը նոր ծլող դաշտում կփաթաթվի այն փոքրիկ ծլին,որ աճել է ուզու՜մ:
Հաճախ ուզում եմ չմտածել,չխոսել,հեռանալ ամենքից ու մնալ ինքս ինձ հետ:
Եվ հեռացա ամենքից,սկսեցի չխոսել բայց չմտածել կրկին չկարողացա:Չկարողացա հաղթել նրան:

Հաղթեցի ամենքին,հաղթեցի անգամ ինքս ինձ բայց մտքերիս հաղթել չկարողացա:

Այ թե մի պահ չմտածեի,մի պահ լռեր միտքս:Մի պահ այնպես լռեր,որ հանգստանար խելքս այս անվե՜րջ բառերից իրար հետևից եկող,բայց մեկը մյուսից անկախ:Երանի մի պահ խլանար խելքս,մի պահ չխոսեր ինքն իր հետ:
Բայց դժվար է լռեցնել այն կարոտը,որ միտք դարձավ,այն սերը որ միտք դարձավ,այն օրերը,որ միտք դարձան:Երանի գիժ լինեյի ու մտածեի այն ամենի մասին,որը ամենեվեին էլ չեմ տեսել,չեմ զգացել:
Դու միտք դարձար իմ մեջ ու հեռացար հեռացար մարմնով:Չէ՜ սիրելիս մարմնով հեռանալն ու մտքից դուրս գալը լռի՜վ տարբեր բաներ են:Ախ գոնե ատեյի քեզ,բայց երևի դա էլ օգնող չէր լինի ինձ:

Հոգնել այս մտքերից,նույնն է ինչ հոգնես ինքդ քեզնից,բայց ես դրան էլ եմ համաձայն ՝
Համաձայն եմ հոգնել ինքս ինձանից,միայն թե այլևս չզգամ այս միտքը,որը միայն քոնն է:
ԶԶվել եմ մտածելուց,բայց դու անընդհատ ինձ ստիպում ես մտածել:
Տեսնես կա՜ մեկը,ով իրոք չի մտածում,տեսնես կա մեկը ով գուցե մտածում է,բայց դեռ չի հոգնել իր մտքերից:
Է՜հ օրերս անցնում են անվերջ քո մասին մտածելով ու քո սուտ սերը շտկելով:Ամեն օր ինքս ինձ համոզում եմ,որ դու սիրել ես,իսկ ես թողել ու հեռացել,այդպես գուցե ուզում եմ ինձ քո տեղը մի փոքր զգալ,գուցե ուզում եմ մի քիչ էլ դու հոգնես իմ մասին մտածելով:Հոգնել եմ բարևիցդ անգամ:

Միթե՞ հնար չկա ազատվել անվերջ այս մտքերից,Միթե՞ հնար չկա հաղթել գլխումս ծանրացած այս բառերին:
Քանի ապրում այքան ավելի եմ համոզվում,որ մարդ առանց մտքի  նման է ազա՜տ ճախրող մի թռչունի:
- Հիմա ինքս ինձնից հոգնած,ծանրացած մտքով կանգնած եմ հայելու առաջ և նայում եմ թուլացած աչքերիս:Ծանրացած կոպերս ստիպում են փակել աչքերս բայց ես ջանալով չփակել աչքերս փորձում եմ կարդալ նրա մեջ արտացոլված մտքերիս բառերը խառնաված իրար ՝

: մուզու է լեսոխ ջրեվնա նրո,սմուխլգ լեկրատնաբ սրեռաբ նյաիմ մե մուզՈւ : մուզու մեչ լենսետ սևլյա,մուզու մեչ լեսլ սևլյա,մուզու մեչ լերիս սևլյԱ

Ուզում եմ բանտաարկել նրան,ինչպես ցմահ դատապարտված թմրամոլի:Դողում են մատներս,դողում են թմրամոլի մատների նման,երբ փորձում եմ փակել քեզ մոտ բերող բոլո՜ր ճանապարհները:
Իսկ վերջում ծիծաղում եմ,երբ հասկանում եմ,որ ինչպես մարդն առանց ջուր,այնպես ել միտքս առանց քեզ չի կարող:Հռհռում եմ թափառող մտքիս վրա,հռհռում եմ չխղճալով անգամ կոկորդս ՝
Գուցե վնասեմ այն ու այլևս երբեք չտամ անունդ այդ փոշոտված:

ԴԵ ԻՆՉ ՇՆՈՐՀԱՎՈՐՈՒՄ ԵՄ ԻՆՁ Ու ՔԵԶ ՍԻՐԵԼԻՍ ՝
ԴՈՒ ՔՈ ԼՈՒ՜Ռ ՀԵՌԱՑՈՒՄՈՎ ՍՏԻՊԵՑԻՐ ԻՆՁ ԱՆՎԵՐՋ ՄՏԱԾԵԼ:
Ու Ճի՜շտ են ասում,թե ուժեղները միշտ էլ լուռ են թափառում իրենց մտքերում:

Եվ մի երազանք մնաց ինձ քեզնից հետո ՝
ԵՐԱՆԻ՜ ՆՐԱՆ,ՈՎ ՄԻ ՊԱՀ ՉԻ ՄՏԱԾԻ:
... Հենզել Մանուչարյան ..

Այսօր դու լուռ ես խոսում:

Այսօր ուրիշ են աչքերդ,այսօր կարոտ եմ կարդում աչքերիդ մեջ,այսօր ինձ եմ տեսնում,այսօր դու չես խոսում:
Աչքերդ են այսօր խոսողը,իսկ լսողը թող լինի սիրտս:
Այն մեծ մենքը,որ ունեինք այսօր բաժանվել է երկու մասի ՝ դարձել է ես և դու:
Լռում ես ՝ գիտեմ սիրելիս այսօր ամեն բան ուրիշ է արդեն,ուրիշ է անգամ լռությունդ:Մի ժամանակ լռությունդ էր  հասկանալի,իսկ այսօր ՝ այսօր բառերդ են անգամ օտար:Գիտես սիրելիս հիմա դու ավելի քաղցր ես,ավելի քաղցր են լուռ շուրթերդ,ավելի քաղցր է հիմա,քան այն ժամանակ,երբ իմ գրկում էիր:
Սիրտս գիժ է արդեն,քեզ կարոտած մի գիժ,որ ամենքի մեջ քեզ էր փնտրում,ամենքին փարվում,իսկ հետո զգալով օտարության բույրը դուրս էր փախչում ՝ կրկին քեզ փնտրելու:
Ամեն ինչ կորավ,ամեն ինչ տարար քեզ հետ:Միթե՞ այդքան անխիղճն ես,միթե՞ այդ մեծ սիրուց ինձ թողեցիր մի կաթիլ արցունք:

-Պատասխանդ կրկին լռությունն էր,փոխարենը աչքերդ կախեցիր:
Բարձրացրու աչքերդ,տես թե ինչ են խոսում հոգնած,հոգուս պատերը ճանկռող աչքերս:
Ուզում եմ տեսնել քեզ,բայց չզգալ այն ինչ հիմա,ուզում եմ նայել աչքերիդ ու ծիծաղել,ուզում եմ բա՜րձր ասել,որ դու չկաս ինձ համար,բայց ավա՜ղ միայն ուզում եմ:Ուզում եմ տեսնել թե՞ ինչպես ես սեր խնդրում ինձնից,ուզում եմ  ՝ բայց ցանկությունները թույլ են սրտից:Հա՜ մեր մենքը այլևս չկա,մեր կյանքը այլևս նույնը չէ ՝ դու ունես քո եսը,իսկ ես մինչ այսօր դեռ պահում եմ իմ ու քո եսը:
Երանի մ՜ի պահ,ընդամենը մի պահ մոռանայի քեզ,մի պահ ապրեյի այնպես ինչպես քեզանից առաջ:Բայց չէ՜ դու այնքան ագահ ես սիրելիս,դու գողացար ամբողջը ինչ ես ունեի,անգամ այն միտքը որ ինձ էր պատկանում այժմ այն քոնն է:Դժվար է,ցավոտ այլևս չեմ կարողանում,բայց դա էլ եմ հաղթել,դրան էլ եմ  հաղթել ՝ հիմա ես ամեն ինչ անում եմ չկարողանալով:
Ա՜խ այս լռությունդ սպանում է ինձ ՝ մի բան խոսիր,մի բան ասա ՝

Դու լու՜ռ նայեցիր ինձ և կարծես ասացիր ՝

-Անցյալը կանչում է այն ժամանակ,երբ ներկայում երջանկություն չկա:

Հա՜ ես ինձ թողեցի  քո մեջ,չէ՜ չէ՜ չթողեցի,ինձ մոռացա քո մեջ,իսկ դու մինչև հիմա ապրում ես իմ մեջ,որպես անցյալ,բայց ներկայում:Ես կորցրեցի ամեն ինչ ու գիտես ինչի՞ որովհետև այն ամենը ինչ ունեի քեզ էի նվիրել,իսկ դու տարար առանց անգամ հետ նայելու,գնացիր երկու սիրտ քո մեջ պահած:Ամեն ինչ կորավ,ամենը կորավ քեզնից հետո:
Քո լռությամբ ստիպում ես ճչալ,ստիպումես ատել քեզ,ստիպում ես ատել շուրթերդ,որ անգամ մի բառ չեն ասում,բայց միաժամանակ ստիպում ես լռել,ստիպում ես շոյել շուրթերդ,ստիպում ես մոռանալ տվածդ ցավը ու գրկել ՝ գրկել և անտարբեր լինել ամենքի՜ն :
Ուժեղ ես խոստովանում եմ,բայց ուժդ քո մեջ չէ,ուժդ այն երկրորդ սրտի մեջ է,որին մոռացա քո մեջ,որին ագահի պես գողացար ու չես տալիս ոչ մեկին:Ուժեղ ես սիրելիս ...

Իմ ու քո պատմությունը սկսվեց իմ սրտից,իսկ այն ինչ սկսվում է սրտից մոռանալն անհնար է:
Ցավ ես տալիս,բայց այդ անիծյալ ցավն էլ սիրուց է եկել,ինչպես տաք հոտը անձրևից հետո:
- Ես հիմար եմ:
- Բոլորն են հիմար,ովքեր սիրում են նրան,ով ցավ է տալիս:
Հիմարի պես սիրեցի քեզ,կամ ով գիտե գուցե սխալ չէր,որ ես սիրեցի քեզ:Դու ինձ սովորեցրեցիր այլևս չսիրել,դու սովորեցրեցիր այլևս չնվիրել հոգի,որ հետո չստանամ ցավ:
Հիմա ես ներել եմ քեզ ՝
-Բայց սի՜րտս ՝ սիրտս ներել չկարողացավ սիրելիս:
Կորավ,ամե՜ն ինչ ցնդեց այս մու՜թ երկնքում:Այն հավատն էլ,որ մնացել էր ներսումս դա էլ կորավ:Կորան ամենքը ու քեզ էլ տարան իրենց հետ,բայց դու արդեն քո ձեռագիրն ունես սրտիս մեջ:Ուր էլ գնաս,ինչքան էլ հեռու կորես դու թողել ես քո ստվերը սրտիս մեջ:
-Հա՜ սիրելիս դու գնացիր բայց քեզնից հետո սովորեցի չվստահել սիրտս ո՜չ ոքի ,քանզի սիրտն է միայն անբուժելի:Երևի մի օր կգաս,և այդ օրը ինչքան էլ դժվար լինի,ինչքան էլ ցավոտ լինի բայց կլսես քո  թողած բառերը,սրտիս ի պատասխան քեզ ՝
սիրտն է միայն անբուժելի: Չէ՜ անգամ քեզ այն չեմ տա նորից:

Ինքս ինձ հետ կռիվ եմ տալիս,ինքս ինձ փարատում,որ ամեն ինչ չէ կորած,որ դեռ կա քո մեջ մի բան,որ այսօր այստեղ ես:Ինքս ինձ հույսի մեջ լցնում,միգուցե սուտ հույսի,բայց այդ հույսն էլ ուժ է տալիս կրկին ապրել,իսկ հետո,երբ զգում եմ որ ուղղակի հույս եմ տալիս ինձ,սկսում եմ ատել քեզ:Հաստատ գիտեմ այլևս չես գա,այլևս չես գրկի,այլևս աչքերիս հետ չես խոսի:
Դու գնացիր այսուհետ թողնելով ատելություն դարձած մի սեր,որի մեջ ատելությունն ու սերը կռիվ են տալիս:Բայց մեկ է ես քեզ ատում եմ ՝

Ատում եմ քեզ,ատում եմ այնքան շատ,որքան սիրել եմ,այքան շատ,որքան կարոտել եմ:Ատում եմ աչքերդ,ատում եմ մեր սերը:Ատում եմ ինքս ինձ,որ այդ ատելությունը այդքա՜ն քաղցր է ինձ համար:

- Քաղցր է սերը,քաղցր է չէ՞

- Դե խոսի՜ր ատելի՛ս , խոսի՛ր սիրելի՜ս ...


Ու դու ասացիր ՝

Ոչինչ այնպես քաղցր չէ,ինչպես Սերը սիրուց հետո ...

Եթե մի օր նորից սիրեմ երևի կլինեմ նու՜յն հիմարը:

.............Հենզել Մանուչարյան ....

-Խելացի սիրելու համար խելքը քիչ է: .. Նամակ մարդուն ..

Թուլացած մարմինս ասես ծանրացրել է կոպերս,գամել աթոռին,կախել գլուխս և ստիպում է մտածել ՝

 -Ծխախոտս վառեմ ՝

-Ուժեղ է այն մարդը և պարզապես մարդ է այն մարդը,ով չի մոռանա երբեք իր անցած օրերը:Չլինեին այդ օրերը ոչ նա կլինե՜ր,ոչ էլ այն ինչ նա ունի:
Մարդ ուժեղ է իր անցյալով,մարդու զենքը նրա բառերն են:
-Բայց այսօր ամեն ինչ փոխվել է ՝
Մա՜րդ,դու հորինեցիր քո տանջանքը,քո սերը,քո ցավը,երկնքից թափվող ջրին դու անուն տվեցիր,դու հորինեցիր ժամը,որ ուշանաս կամ գուցե մի քիչ շուտ գաս,դու հորինեցիր բառերն այս աշխարհի:Այսօր մարդիկ գեղեցիկ ու անփոխարինելի են անվանում այն զգացմունքը,որին տվեցին սեր անվանումը,փակելով աչքերը այն բանի վրա,որ այն ցավոտ է,որ այն թեև գեղեցիկ է,բայց մի՜շտ ցավենում է:Տեսնես ինչու նրանք չտվեցին Սիրուն ցավ անունը,միթե՞ դա ավելի հավասար անուն չէ զգացածին:
Երբ մի սրտի մեջ ապրում են երկու հոգի անհնար է առանց ցավ:Մարդը ի ծնե սիրում է  լինել միակը,ունենալ ամե՜ն ինչ և չկիսել դա:Ինչքան էլ մարդիկ ասեն,որ պատրաստ են ամեն ինչի,իրենց սիրո համար:Ինչքա՜ն էլ գլուխ ջարդեն հակառակվողին մեկ է ամեն մարդ իր եսն է սիրում:Կհեռանա առանց մտածելու,երբ վիրավորվի իր սիրուց և չի մտածի,որ նա կատարյալ չէ,որ նա նույնպես կարող է վիրավորել:Կհեռանա միայն նրա համար,որ վիրավորվել է,որովհետև նա առաջինը իրեն է սիրում հետո նոր այն մարդուն ում սրտում տեղ է զբաղեցրել:Կզգա,որ մի սրտի մեջ երկու հոգի չեն ապրի և դուրս կգա:
-Մա՜րդ,քո մասին,ոչ բանաստեղծություն կգրվի ոչ էլ պոեմ:Մարդը ինքը արդեն պոեմ է:
Մենք բոլորս ՝
Ես,դուք բոլորս առանձի՜ն առանձի՜ն մեր հոգում ունենք սիրո մասին մե՜ծ պատկերացում,բայց ամեն ինչ կոտրվւմ է,երբ նրան,հենց այն մեկին,ով քո սիրելին է տեղ ես տալիս քո սրտում,քո կյանքում:Սիրտը բաժանում երկու մասի,կյանքը բաժանում երկու մասի,իսկ նա զգալով նեղ պայամանները թողնում և հեռանում է:
Չէ՜ մի մեղադրեք ինձ այս մտքերի համար բայց ՝
-Մարդ սիրում է առաջին անգամ,բայց միթե՞ վերջին:Միթե՞ վերջինն է լինելու այն սերը,որ նվիրում ես քեզ,քո հոգին,քո ամե՜ն վարկյանը նրան:Միթե՞ վերջինն է լինելու նա,ում կասես սիրում եմ քեզ և կսիրես ամբո՜ղջ հոգով,թե էլի՜ ու էլի՜ կգան սերեր:

-ծխախոտից չորացան շուրթերս,մի բաժակ էլ գինի խմեմ ՝

Անգամ սերը,որ կատարյալ է կոչվում տեղ ունի հանդիմանություւների,իսկ որտեղ կա հանդիմանություն կատարելությունը լու՜ռ հեռանում է:
Ես հիմա լրիվ սպանված եմ իմ մտքերից,թուլացա՜ծ:
Հավատում եմ,սիրում և սպասում,իսկ հետո՞ .
- Զայրանում և դառնում վատը:Զայրանում նրանից,որ մարդ սիրել չկարողանալով սիրում է:Դառնում եմ վատը,որ այսքա՜ն չարացած եմ սուտ սիրո հանդեպ:Ոտքի տակ է տված այդ զգացումը,որին դուք տվեցիք սեր,իսկ ես ցավ անունը:
-Չէ՜ չէ՜ զգացածը նույնն է,բայց ես տվել եմ ուրիշ անուն նրան,քանի դեռ չկան աչքիս առաջ սիրո ապացույցներ:
-Գուցե ես կյանքում ամեն բան հորինել եմ և պետք է թեթև ապրեմ:
Սերը զոհաբերություն է,սերը չունի  պատճառ կամ բացատություն,եթե այն կա ուրեմն մեկինն է:Չի կարող սերը լինել երկուսինը:Այսօր սերը դարձել է կամակորություն:
Սիրելով մարդիկ կուրանում են,գնում շա՜տ ու շատ քայլերի տեղին կամ անտեղի:
Եթե մի օր սիրեմ հնարավոր է,որ փոխեմ այսօրվա մտքերիս ամբո՜ղջ բովանդակությունը,հնարավոր է,որ ես էլ գիշերները անքուն լինեմ,հնարավոր է որ ներեմ աններելին,հնարավոր է սիրեմ նրան ով արժանի չէ,հնարավոր է սիրեմ նրան ում համար ես արժանի չեմ նրանը լինելու,բայց մինչ այդ ես նկատել եմ մի բան ՝

Անսովոր է,որ ես այսօր նկատել եմ դա բայց ՝
-Կյանքը սիրուց ուժեղ է,կյանքն է ստեղծում սերը,բայց ցավո՜ք կյանքը շարունակելու համար սերը ծանր է:
Խելացի սիրելու համար խելքը քիչ է:
Ցտեսություն ...